مسلم(س)،سفیر عشق...

 

سفیـــــــر عشــــق چـــــون بـــی اقــــربــا شد
لب چـــــون غنچــــه اش بـــر شکـــوه وا شد

که ای کــــوفــــی ، هـــوا خـــــواه مجـــــازی
چـــــــه نیکــــو می کنی مهمــــــان نــــوازی

محبّت پیـــــش از ایــــن رســــم عـــرب بود
جفــــــــــــا بـــــا میهمــــان دور از ادب بود

میـــا اینجا کــه کانــــون فســـاد است
شـــــرارت خانـــه ی ابن زیـــاد است

سفیـــــر عشق بـــا چشمی گهــربـــار
نهاد آنگـــه ســــر خود را به دیــــوار

ز فــــــــرط تشنگـــی لبهــــا تفیـــــده
قـــــد از بـــــار ملالتهــــا خمیــــــــده

همه درهـا به رویش بستــه از بیـــم
که شیــــر حق نمی گردیــد تسلیـــــم

نه ابن عوسجــه دیگـــرنه هــــــانی
کنــــارش از بــــرای جــــانفشـــانی

به سویش دشمنـــان دیـن ســــواره
هجــــــــوم آورده از دارالامـــــــاره

چو مسلم دید برخودعرصه را تنگ
مصــــاف تن به تن را کـــرد آهنگ

به آن قدری که نیــرو در تنش بود
به خون غلتیـــده خیل دشمنش بود

چنان درسی به کوفی داد مسلـــــم
کـه کوفی را نرفت از یاد مسلـــــم

چو دید ابقــــا نخواهد کرد یک تن
توسّل جست بــر نیـــــرنگ دشمن

برون چون روبهان از لانه جستند
صف اندرصف به گردش حلقه بستند

چو حلقه تنگ شد زان خصم ناپاک
نگیــــن معـــــرفت افتـــــاد برخاک

به ناگه شیـــر آتشبـــار صمصــام
ز مکـــر روبهان افتـــــــاد در دام

ببردنــــدش ســـوی دارالامـــــاره
پیـــــاده مسلم و دشمن ســــواره

عبیدالله چــــون مسلــــــم گرفتار
به دام خویش دید ، آمد به گفتار

که ای ابن عقیــل اکنون به والی
تکلّم کن بگـــو تا در چــه حالی

به کـــوفه آمدی آشــــوب کردی
فضـــای شهــــر نامطلوب کردی

حکومت راهرآنکس چون توتهدید
کند ، اینش سزاوار است تحــدید

اگر خواهی امان از ما در این کار
بیا و از حسینت دســــــت بــــردار

گـــر از اقـــدام ایـــــذایی بکاهی
تو را ثروت دهم هر چند خواهی

حسینت را اگر برگـــردی از راه
زصاحب منصبان خواهی شدآنگاه

به مسلــم این کلام آمد گــــرانبار
لب از هم باز کـــرد و داد هشدار:

که ای ناپاک هذیان از چه گویی؟
ز پاکان نام بـــردی با چه رویی؟

به شمشیر ار گشایی بندم از بند
نخواهی دید ازمن خویش خرسند

بری این آرزو با خویش در گور
که من از آرمــان خود شوم دور

چومادر، زشت عنوان بادونامت
چه گویی دست بردار از امامت؟

گر از خنجر برون آری دو عینم
مگر من دست بردار از حسینم؟

درآن مجلس چنان داد سخن داد
که از خرد و کلان برخاست فریاد

عبیدالله را چــون آبـــــرو ریخت
نگهبانان مجلــــس را برانگیخت

مـــرام مردمی رفتش ز خـــــاطر
که حکم قتل مسلـــــم کرد صادر

ز گیتی رفت آن دم صبر و آرام
که مسلم را نگون کردند از بام

به خیـــــل جان نثاران حسینی
هواداران و یـــــــاران حسینی

سفیـــــــر عشق در راه عقیده
شهادت را چــــه نیکو برگزیده

خموش ای خوش عمل کاین شرح ماتم
زد آتـــــــــــش بــــــــر دل ابنـــــاء آدم.

شعر از : عباس خوش عمل کاشانی

چه شد کــــز دیـــــوســـــاری ، دد مــرامی
بــــه مهمـــــان می کنی بــــــی احتـــرامی؟

گـــــر آییــــن وفــــــــا از یـــــاد بــــــردی
چـــــرا نـــاگـــه خـــــدا از یـــــاد بــــردی؟

منم مسلــــــم ، سفیـــــر حضــرت دوست
که می سوزم کنون در حســــــرت دوست

همــــــــان راه نبــــــــــوّت را ادامــــــــه
که ســـــوی او فرستـــادنـــــد نــــامـــــه

همـــــان معنــــــای ســــــرّالله اعظــــــم
کـه گفتندش به نــــامـــه خیــــــر مقــدم

پس آنگـــه روی خــود ســوی مـدینـــه
نمــــود و گفت بــــا ســـوزی به سینــه

که ای سلطــــان خــــــوبیهــــا حسینـم
شمیـــــم گلشــــــن طـــاهـــــــا حسینـم

مکن عـــــزم دیــــار بــــی وفــــایـــان
عنــــان ، در راه اگــــر هستی بگردان

میــــا ای نـــور چشــــم آل یــــاسیـــن
در ایـــــن شهــــر بــــدآهنگ بـــدآیین

میــــا اینجـــــا کــه اهلش خودپرستند
اگــر بستند عهـــــــــدی را ، شکستند